De reactie van Robbert (Blokland) na DNA match

Gelukkig hoef ik mijzelf bij jullie niet te verantwoorden mijn broeders, zusters, mijn lotgenoten. Toch wil ik jullie kort meenemen in mijn verhaal van de afgelopen jaren.

Zoals velen van jullie ben ik op jonge leeftijd vanuit het warme Haïti via een adoptieproces terecht gekomen in Nederland. Voor mij en mijn broer geldt dat wij in Nederland zeer liefdevolle ouders hebben mogen treffen. In principe niks aan de hand en je groeit op met strubbelingen, misschien meer dan andere kinderen omdat je toch altijd een “bagage” met je meedraagt. Affin je wordt ouder, je komt terecht in je puberteit en je bent op zoek naar je identiteit. Op het eerste gezicht natuurlijk niks mis mee want veel pubers en jong volwassene worstelen hiermee, maar omdat je start en de meest cruciale eerste jaren zo anders zijn is jouw worsteling heftiger. Je kijkt om je heen en vraagt om hulp, maar de kleinste nee zie je als afwijzing. Misschien kom je in aanraking met instanties zoals Spoorloos en het Rode Kruis, maar je krijgt ook weer een nee te horen. De drang en behoefte naar je roots naar je afkomst wordt steeds groter. Het voelt alsof iets aan je trekt maar je begrijpt het nog niet zo goed waar het vandaan komt. Velen stoppen die gevoelens weg en stoppen het weg in de koelkast.

Er gaan jaren over heen, je bent lattend bezig met je afkomst. Een nieuwsitem op tv of in de krant, je doet mee aan een adoptie project of je bezoekt een paar events. De tijd tikt door, je wordt ouder en je bent in principe nog geen stap verder. De onrust blijft, je kan niet aarden bij je nieuwe baan, je relatie loopt niet, je zit een beetje in de put.

Vanuit een put met allemaal negativiteit, schuld gevoelens en gedachtes klim je weer naar boven. Je vind een goede en mooie vrouw, krijgt kinderen en vindt een leuke baan. Alles is opgelost, denk je. In werkelijkheid is de onrust er nog steeds, je bent nog steeds op zoek naar je identiteit en naar je roots.  Je ziet jezelf terug in je kinderen, je wilt ze alle liefde geven die je in je hebt, maar soms dan blokkeer je van binnen. Waarom heb ik dit niet gehad, op wie lijk ik, waar kom ik vandaan.

Een emotionele crisis ligt weer op de loer. Onbewust of bewust zat ik op dit punt toen ik via mijn zusje Nadia in contact kwam met Plan Kiskeya en uiteindelijk met Judy. Vanuit onze jeugd zijn wij opgegroeid met twee kinderen die ook uit het zelfde kindertehuis komen en onder de hoede stonden van Ita (Manmita), Isnada en Joey. Isnada is degene die van tijd tot tijd mijn zusje aanhaakte mbt allerlei ontwikkelingen in Haïti.  Via de documentaire waarin Judy teruggaat naar zijn roots en in zoomt op misstanden omtrent de adopties vanuit Haïti. De documentaire was voor mij zowel confronterend als emotioneel, maar wel weer een eyeopener.

Vanaf dat moment heb ik gehoor gegeven aan mijn gevoel en behoefte om weer vol in mijn roots te duiken. Op dat moment was alles zeer onzeker voor mij, ben ik wel echt Sint Hubert Belony vanuit de papieren? Ben ik wel bedoelt afgestaan door mijn ouders in Haïti en wat was de rol van Ita en het tehuis precies?  Nadat ik alles een beetje had laten bezinken heb ik een zoek profiel aangemaakt via de website van Plan Kiskeya.
Omdat ik problemen had met het aanmaken van een zoekprofiel had ik telefonisch met Judy. Dit is achteraf gezien een cruciaal moment geweest voor mij. Uiteraard hadden wij elkaar veel te vertellen en hebben uiteindelijk bijna een uur gesproken.

Tot slot vroeg Judy mij of ik nog herkenbare profielen had gezien op de site. Iets wat teleurgesteld gaf ik aan dat ik niks heb kunnen vinden op de familienaam “Belony”. Wij besloten het gesprek af te ronden en contact met elkaar te houden. Binnen vijf minuten belde hij mij terug en wees mij op de eerste profiel van de pagina, Belony Andre Rose. Judy wees mij op de bekende familieleden van haar en tot mijn shock waren dit de twee namen die ik enkele jaren geleden op mijn arm heb laten tatoeëren, Dieumes Belony en Dieula Laguerre. Op dat moment ging er echt van alles door mij heen, mijn vrouw stond huilend om mij heen te springen met de baby. Ja het was even een gekkenhuis bij ons thuis.

Uiteindelijk heb ik op aanraden direct een DNA kit besteld en uiteindelijk terug gestuurd en toen is het wachten begonnen. Jullie mogen best weten dat ik vele slapeloze nachten heb gehad, tot aan het moment van vanochtend. Via mail heb ik van Family Finder te horen gekregen dat er definitief vast staat dat wij in de eerste lijn familie zijn, mijn Zus heeft mij gevonden! Dit is geweldig en hier ben ik altijd naar op zoek geweest. Bevestiging van mijn bestaan, mijn roots en mijn biologische familie!

Vanaf nu zal ik alles op alles zetten om in contact te komen met mijn familie in Haïti. Ze moeten weten dat ik ze bij me heb gedragen en vaak aan ze heb gedacht. Het gaat goed met mij en ik neem hen niks schuldig.

Wat al de instanties zoals Spoorloos niet is gelukt is Judy met het DNA project in Haiti van Plan Kiskeya wel gelukt! Het voelt als winst, niet alleen voor mij persoonlijk maar voor al die mensen die op zoek zijn naar zijn of haar roots! Laten wij dit met zijn allen aanpakken en dit project tot een groot succes maken! Mijn dank is groot, mijn beden zijn gehoord en God is groot